Powrót do pracy

Pod koniec sierpnia zrobiliśmy remont mieszkania. Zdążyliśmy z tym, co najważniejsze, tzn. malowaniem i przemeblowaniem, szczegóły czekają na trochę naszego wolnego czasu. Najważniejsze, że odzyskaliśmy naszą sypialnię tylko dla siebie i nikt nam nie skacze po łóżku wnosząc do niego, co tylko się da. A, i mam też w sypialni swoje królestwo z biureczkiem :)

Wrzesień to dla nas zwariowany czas. Śpię co najwyżej 5 godzin na dobę, ciągle jest coś do napisania, do przygotowania. Zaczęłam też jeździć do pracy samochodem, co na razie jeszcze przeżywam, dlatego wyjeżdżam wcześniej, żeby przyjechać na pusty parking :) Jestem więc w pracy o 7.20. Około 7.30 na parkingu przed szkołą zaczyna się prawdziwy najazd: rodzice, pracownicy - nie na moje nerwy i umiejętności. Piję więc sobie z rana w pracy kawkę, jem śniadanie i mam czas jeszcze chwilę pogadać z koleżankami, bo później to już zaczyna się gonitwa.

Zdarzają się jeszcze słoneczne popołudnia, więc gdy odbiorę Pawełka z przedszkola, siedzę jeszcze jakiś czas na placu zabaw, który trudno ominąć, bo wychodzimy z budynku przedszkola prosto na otwartą bramę placu. Trochę ruchu i zabawy z kolegami jest młodemu bardzo potrzebne, niech się uspołecznia :) , bo najbardziej  lubi się bawić sam. Ja też się uspołeczniam rozmawiając czasem z innymi mamami :) To jest jeszcze jeden z uroków macierzyństwa: nawiązywanie znajomości z rodzicami kolegów naszych pociech. Nie za bardzo się do tego rwę, ale cóż zrobić.

Tyle na razie. Niech żyje sobota! :)